Oktober 2009

2009-Oktober

3 - 6 oktober 2009: Een bliksembezoek.
In september bellen we elke week even met aannemer Fabrizio Denchasaz.
“Hoe staat het ervoor?”
“Het fundament is helemaal klaar en ik verwacht het hout deze week en dan gaan we van start met de opbouw van het bivak”.
Een week later: “Heb je het hout al?”
“Nee, ik verwacht dat deze week en dan gaan we beginnen”.
Weer een week later: “Is het hout er al?
“Nee, maar dat komt vrijdag en maandag gaan we beginnen”.
Wauw. Is het zover? Het is zover.
“Fabrizio, weet je het zeker?”
“100% zeker”
“Dan komen we eraan!”.

En zo rijden Eltjo Venema en ik op zaterdag 3 oktober naar Bionaz. Eltjo is jarenlang fanatiek Valpelline-bezoeker en volgt ons project al sinds het begin op de voet. Hij heeft zo’n beetje alle bergen rondom beklommen, komt zowaar net terug van een klimtocht rondom Bionaz, maar veegde zijn agenda schoon zodat ik niet alleen hoefde te gaan. Hij had nog wel trek in een paar dagen Bionaz. Eerst langs Arjen: daar laden we de doos in met de Slapende Hoofden. Dit keramiekwerk gaat met ons mee en daarna met de helikopter omhoog, en zal straks in de hut komen te hangen. Zowel Arjen als Wim en Marcel zijn verhinderd om te gaan nu het erop lijkt dat de bouw echt gaat beginnen. Zij hebben de laatste week van oktober gepland om te gaan, dan zal de bivacco klaar moeten zijn. Zowel Arjen als Wim willen er hun 50e verjaardag gaan vieren. Ik ben dan helaas verhinderd en wil per se foto’s en video maken van het begin van de bouw. We hebben maar een paar dagen, we rijden woensdag weer terug, maar dat moet genoeg zijn.

En zo zitten we ’s avonds in een volkomen leeg La Batise in Bionaz. We worden hartelijk welkom geheten door mevrouw Adriana Chentre. De volgende dag lopen we met een volle rugzak naar boven. Om nu weer de 900 hoogtemeters te doen na de zomervakantie is best gek, maar het is werkelijk goddelijk weer en het pad blijft mooi. Eltjo loopt de wandeling voor het eerst en is zeer enthousiast. Boven gekomen ontwaar ik als eerste een groot stuk beton. Het is heel onwerkelijk dat hier nu 12 kubieke meter beton ligt waar we twee maand daarvoor aan het bikken en graven waren. We zetten de tent op achter het fundament, en lopen als een haas naar beneden voor een vergadering met Fabrizio in Bionaz.

Eerste vraag is: “heb je het hout?” “Nog niet”, is het antwoord. Wij worden even stil….het zal toch niet zo zijn dat…maar nee, Fabrizio maakt met ons een goed plan: we halen morgen eerst de vrachtwagen op uit het St. Bernhard-dal en gaan dan het hout halen in Aosta. Maar weet je zeker dat het klaar is? Ja, dat zal toch wel, dat is nu eenmaal echt afgesproken. Dinsdag gaan we omhoog met de helikopter en gaan we aan de slag en dan zul je zien dat het heel snel gaat. Tevreden en vol verwachting kruipen we in ons bedje die avond.
De maandagochtend wordt in Aosta doorgebracht. Geen straf. Aangekomen bij constructiebedrijf Chenevier zien we een gigantische vrachtwagen volgeladen met hout vertrekken. Zonder aarzelen zetten we de achtervolging in. Toch maar even met Fabrizio bellen: “rijd je nu voor ons met de hut?”.

Helaas...

Het hout is niet klaar. De bus komt langzaam tot een halt. Eerst maar eens terug naar Chenevier. Mijn teleurstelling verbijtend vraag ik onze contactpersoon hoe het zit. Ja helaas, het is Heel Erg Druk, en vorige week ging de machine kapot. Twee dagen stilstand doordat er een monteur uit Oostenrijk ingevlogen moest worden. Kijk, hier ligt de hut, het moet alleen nog gezaagd worden...en dat gaan we dinsdag of woensdag doen. Uiterlijk donderdag. Echt waar. 100% zeker.

’s Avonds in de kroeg met Fabrizio. Hij snapt het ook niet, hem was verzekerd dat het klaar was. De tijd begint nu wel te dringen, want het moet voor november klaar zijn. Sterker nog, willen Arjen en Wim fatsoenlijk hun verjaardag kunnen vieren dan moet het over 2 week staan. We nemen hartelijk afscheid van Fabrizio die op ons het hart drukt dat hij er alles aan zal doen om het hout boven te krijgen om de bouw nog op tijd rond te krijgen. De eerste sneeuw komt eraan, maar hij kan snel. Dus op dinsdag de tent van boven gehaald en in de auto gestapt. Bij het wegrijden beginnen de eerste druppels te vallen of het zo moest zijn.

Maar gelukkig, op woensdag en donderdag komen de berichten uit Italië binnen: het hout is klaar, het is boven, we vliegen het omhoog. En een week later vallen de 1e foto’s van Fabrizio in de mail:
Bivacco Bionaz/Chentre wordt eindelijk realiteit. En wat voor realiteit.

Was getekend,

Jacco Stuitje