April 2007

2007-April

Als vanouds worden we (lees: Arjen Bakermans en Jules Rosheuvel) met open armen ontvangen door herbergier Dirk Kerremans in Herberg La Bâtise. De wijn wordt ingeschonken en er worden levendig wetenswaardigheden uitgewisseld. We hebben geen zin meer in het kokkerellen en laten ons verwennen met een lekkere pizza in het restaurant van de camping in Bionaz. We zijn weer 'thuis'! We hebben er zin in en zijn benieuwd wat deze week ons zal brengen.Vlak voor ons vertrek krijg ik via Jean-Pierre Bionaz (zie zijn site:www.bionaz.de ) contact met iemand waar ik nog niet eerder van hoorde: Luciano Caveri. Na een kort e-mail verkeer krijg ik de uitnodiging hem te komen bezoeken als ik daar prijs op stel. Niet wetend wat voor positie Mr. Caveri in het Valdostaanse netwerk inneemt laat ik weten hier graag op in te gaan. Bij nader onderzoek blijkt Mr. Caveri 'Il Presidente' van de Regione Autonoma Valle d'Aosta te zijn. De hoogste regeringsfunctionaris van een autonoom verklaarde staat binnen Italië. Ik ben zeer vereerd!

Naast onze gebruikelijke diplomatieke missie willen we deze week ook weer een stukje van het dal verkennen waar we nog niet eerder waren: Rifugio Nacamuli, Col Collon en wat daar boven ligt. Hoewel we op onze inlooptocht nog in de mist lopen lijken de weersvoorspellingen goed. Op zondag avond worden we eerst nog uitgenodigd bij Maurizio Gaillard (president van de Guides de Valpelline) wiens vrouw Marilia ons haar professionele kookkunsten vertoont.  Wat een gastvrijheid!

Op Maandag ochtend vertrekken we langs het Lago di Place Moulin richting Nacamuli. Dirk weet dat er een e-mail kan komen van Mr. Caveri voor onze ontmoeting en dat we vanaf woensdag weer beschikbaar zijn. Onder een stralende hemel ontdekken we langzaam het dal richting Col Collon. Zo vroeg in het jaar is de zon al heet en maakt de sneeuw op sommige plekken zelfs voor onze rackets te zacht. In het steilere, technische stuk even onder de hut doen we de rackets uit en stampen het sneeuwwandje in een rechte lijn omhoog. De twee hutten (Nacamuli en Collon) zijn dan al, prachtig geëxponeerd liggend, op een rand te zien. Als we bij de hut aankomen is het inmiddels half bewolkt geraakt. Een vijftiental toerskiërs bevolkt de hut en maakt het gebouwtje tot een prettige sfeer. Onder hen een groepje Nederlanders olv. een gids die me na wat geklets over het project aanspreekt en zich voorstelt: Paolo Pellissier (president van de gidsen van het Gran Paradiso). Wat een toeval hier op deze plek! Gedurende de aanloopfase van het bivak-project heb ik met hem e-mail en telefonisch contact gehad over mogelijkheden voor de bouw van een bivakhut. Er was toen al een contact met de Guides de Valpelline waardoor het contact met Paolo Pellissier niet verder liep. Een levendig gesprek volgt over tal van zaken en een plan voor een nieuwe hut aan de Valsavarenche zijde van de Grivola waar ik ook eens ooit mee bezig was. Hij is trots dat de toestemming vanuit het Park binnen is!

De volgende ochtend is het weer wat twijfelachtig: het sneeuwt, waait en het is stevig bewolkt. Toch is ieder vol vertrouwen in het weer en we gaan op pad. Tot Col Collon blijft het sneeuwen maar dan trekt het open en hebben we gedurende onze stijging naar Punta Kurz (3.496 m) tussen de schuimkoppen door prachtige uitzichten. Het laatste stukje tot op de top is een wat smallere graat die op een plek eindigt waar deze weer afdaalt om de verbinding te maken met de Mont Brulé. Gezien het feit dat we dezelfde dag nog helemaal af willen dalen vinden we het wel genoeg zo. In de afdaling komen we Paolo met zijn NL klanten nog tegen die al van de Becca d’Oren af komen. Dat gaat wel even anders op ski’s!

 In de hut aangekomen hebben de Guides de Valpelline gebeld dat we die avond in Valpelline verwacht worden voor een ontmoeting. We gooien een blikje fris achterover en genieten van de stilte op het zonbeschenen bankje voor de hut. Een lange afdaling wacht ons. De sneeuw is met name onder in het dal zeer zacht geworden en maakt er voor onze rackets een mijnenveld van. En wie het Lago Place Moulin kent weet hoe lang het dan nog duurt voor je op het asfalt staat. En zeker als er nog dikke plakken papsneeuw op het pad liggen.

Er rest ons gelukkig voldoende tijd om in La Bâtise even bij te komen en onszelf weer in de plooi te trekken. Om 20.00 uur moeten we weer fris voor de gidsen staan….. Een warm ontvangst door Pietro Giglio en Maurizio (Sergio Petey heeft afgezegd). Of we al gegeten hebben? Ik aarzel, nee eigenlijk niet…. Dus moeten we in hun auto stappen en worden we naar een plaatselijk restaurant gebracht waar we samen gegeten hebben gedurende een geanimeerd gesprek over tal van zaken. Het contact met deze mensen is in een jaar tijd zo geëvolueerd. Hoewel het aanvankelijk nog zakelijk, afstandelijk maar beleefd was, is er nu vriendschap, vertrouwen en krijgen gesprekken een meer persoonlijke kleur. Een dergelijk internationaal project is duidelijk meer dan het in elkaar timmeren van een hutje.
Als we vertrekken willen de heren niet dat we betalen…..

De volgende ochtend sneeuwt het in Bionaz. Er is nog geen bericht van Mr. Caveri dus laat ik hem per e-mail weten dat we weer in het dal zijn en hem deze week graag ontmoeten. Als we in Aosta aan de lunch zitten belt zijn secretaresse ons om een afspraak te maken voor de volgende dag.

Op donderdag hebben we in de ochtend een vergadering op het gemeentehuis met Vanda Barailler en de technicien van de gemeente Bionaz. Burgemeester Armando Chentre komt ons nog even groeten en laat weten het project volledig aan Vanda over te dragen. De melding dat we die middag een ontmoeting zullen hebben met Luciano Caveri maakt veel indruk….. die zien wij alleen maar op TV en in de krant!

We bespreken de stand van zaken in dit project:
- De landeigenaar (Mr. Rosset) heeft toestemming gegeven voor de uitvoering van het project op zij  terrein.
- De forestiers van Valpelline (boswachters) hebben geen problemen met het plan op de bewuste locatie.
- De Guides de Valpelline hebben een officieel verzoek gehad de strategische waarde van de bivakhut op die bewuste plek te taxeren en hebben het plan volmondig goedgekeurd. De hut zal een steunplaats worden voor de beklimming van de Becca di Luseney (3.504 m) en een schakel worden in een huttentocht van 6 dagen.
- Er zijn op dit moment twee commissies bezig met onderzoek van de plek. De ene richt zich op lawinegevaar en de andere richt zich op de omringende ruimte op de plek waar de hut gepland is mbt functionaliteitsaspecten en veiligheid. De laatste zal vanaf het moment dat de sneeuw weg is ±60 dagen nodig hebben om een oordeel over de plek te kunnen geven. Na deze twee belangrijke stappen zal het proces sneller kunnen verlopen om voor 31 maart 2008 het totale plan bij de Regio Aosta in te kunnen dienen ter goedkeuring.
- Daarna zal de gemeente 3 tot 4 verschillende aannemers vragen een offerte te maken voor de bouw.
- In de fysieke bouw zullen de diverse vrijwilligers die zich bij de Stichting hebben aangemeld mee kunnen werken zoals dat gebruikelijk blijkt te zijn bij de bouw van bivaks in de regio. Dit zal al starten begin juni 2008 met het opbouwen van het fundament. Hiervoor hebben we berggids en aannemer Sergio Petey gevraagd om dit samen met ons te doen. Hij heeft veel ervaring met dit onderdeel van de bouw.
- Er zal definitief ook een toiletvoorziening buiten de hut worden gebouwd.

Onder een stralende hemel rijden we 's middags naar Aosta en gaan op zoek naar het regeringsgebouw gewapend met tekeningen, promotiemateriaal en een cadeau mbt Nederlandse landschappen.
Luciano Caveri is een echte Europarlementariër die een dergelijk internationaal project duidelijk een warm hart toedraagt.
Glanzend marmer blinkt ons tegemoet en na een paar minuten wachten worden we door zijn secretaresse opgehaald. Of we geen problemen hebben de conversatie in het Frans te voeren? Pas du tout, on se débrouille! Merci!

Gedurende een kleine 20 minuten is er een levendige en open conversatie over het project. Ik leg hem uit hoe de link ligt met mijn artistieke achtergrond en hoe het proces op gang is gekomen via de Guides de Valpelline. De tekeningen spreken hem erg aan en ziet ook dat ze door hun meer artistieke karakter afwijken van het conservatieve model dat men in de regio gewend is. Ik leg uit dat het zeker ook een functioneel ontwerp is dat (mits wat opgerekt) de goedkeuring heeft van de gidsen. Hij staat open voor nieuwe invloeden en laat weten dat een uitwisseling of relatie met Nederland (tussen de CAI en  NKBV of met een provincie) hem zeer interesseert. Dan leg ik hem uit dat de NKBV zeer enthousiast is over het project en naar alle waarschijnlijkheid een groot stuk van het resterende financiële deel zal bijdragen. Het artikel in Hoogtelijn komt op tafel waarvan hij slechts de vette letters 'Valpelline' in de kop van het artikel begrijpt…. Dat is voorlopig voldoende. Ook ander promotiemateriaal komt op tafel en ik bied hem aan dit te mogen houden waarvoor hij zeer erkentelijk is.

Hij laat nogmaals weten dat hij de relatie met ons land graag vorm wil geven en geeft me zijn visite kaartje om contact met hem te kunnen houden.
Bij het afscheid komen er wederzijds cadeaus op tafel en vraag ik hem als laatste een foto van ons drietal in zijn kantoor. Zijn persoonlijke fotograaf zal daarvoor zorgdragen en bij thuiskomst in Nederland staan ze al in de mailbox.

Een vluchtig afscheid en excuses omdat hij een volgende afspraak heeft staan. We drinken er een biertje op in de zon op het Place Chanoux.

De volgende dag gaan de rackets weer onder voor een bezoek aan Pra de Dieu en de bouwlocatie in wintertooi. Het lijkt wel zomer deze dag. Na de splitsing van de paden lijken we het spoor in het bos even bijster te raken maar na enig speurwerk komen we dan toch bij de beek die volledig onzichtbaar is onder het sneeuwdek. De hutjes van Pra de Dieu liggen deels verscholen onder een dikke witte deken. We eten en drinken wat en gaan door met de laatste 250 meter stijging tot op de bouwlocatie. De sneeuw in het laatste steile couloir is erg zacht en we besluiten rechtdoor het dalletje uit te klimmen en dan terug te steken tot op de plek.
Prachtig om deze plek onder deze nieuwe omstandigheden terug te zien. Schitterend helder uitzicht en in de richting van deze plek geen sporen van lawines.

's Avonds zijn we andermaal uitgenodigd bij Maurizio en Marilia die erg benieuwd zijn naar ons gesprek met Mr. Caveri. Diverse heerlijke visgerechten verschijnen op tafel en vormen een overtuigend visitekaartje van het verleden dat ze heeft als restauranteigenaar.

We moeten afscheid nemen om in Nederland op tijd voor Paashaas te kunnen spelen.
A la prochaine, Maurizio, Marilia, Nelly, Pietro, Sergio, Paolo, Dirk, Vanda, Armando et Luciano!

Ciao!